Bir aile içi konu olmasına rağmen, tırnak kesme ve burun silme alışkanlığının okullarda kazandırıldığı dönemlerdi.
Her pazartesi mendil üzerinde koyduğunuz parmakların tırnak yoklaması yapılırdı.
Mendiliniz yoksa veya tırnaklarınız kesik değilse cezalandırılır veya azar işitirdiniz.
Ben 3. sınıf öğrencisiydim. Bir pazartesi tırnaklarım kesik olmadığı için öğretmen beş parmağımı bir araya getirterek parmak uçlarıma cetvel ile vurmuştu.
Çok acıtıcı olduğu gibi, çok da incitici idi.
O gün öğretmenime hiç öfkelenmemiştim neticede öğretmenler kutsaldı ve ?Öğretmenim canım benim? şiirini sınıfta en iyi okuyan da bendim.
Anneme çok öfkelenmiştim, tırnaklarımı neden kesmemişti ki sanki.
O gün eve gittiğimde anahtar paspasın altındaydı. Ve yine içimi bir ürperti kapladı. Anahtarı paspasın altından alarak kapıyı açtım, içeri girdim.
Önlüğümü çıkarmak için, yakamı düğmesinden çıkarmam gerekiyordu, ancak parmak uçlarım ile çokça uğraşmama rağmen annem olmadan beceremedim.
Ve yine anneme öfkelenerek yakamı çektim, kopardım.
O senenin dönem sonuna yakın bir gündü.
Sabahın erken vaktinde okula gitmek için yakamı iliklemeye çalışırken kapı çaldı, o gün yakamı iliklemiştim ama okula gitmemiştim.
Çünkü o gün kanser hastası olan annem ölmüştü.
Ve o gün fark ettim ki, anneme olan tüm öfkem, onun ölecek olmasındandı.
Sonrasında babamla karnemi almak için okula gittik.
Öğretmenim yüzü yüzüme gelecek şekilde önümde oturdu ve bana ?Annenin hasta olduğunu bilmiyordum? dedi.
Ben ?artık tırnaklarımı kendim kesecem öğretmenim ? dedim.
Sonra kucaklaşarak ayrıldık.
O günden sonra içimden hep şunu dedim öğretmenime
?Anneleri hasta olmayan çocukların parmak uçları da değerlidir öğretmenim!
O parmak uçları ile kalem tutar, yakalarını çıkarırlar, önlüklerinin düğmelerini iliklerler öğretmenim!?
Ama içimden, içimden dedim, bugün ilk defa size söylüyorum.
Tırnaklar kesilen bir şeydir, ama parmak uçları bir ömür bizimledir.
Bu ikisi arasındaki farkı değerlediren öğretmen, gerçek bir öğretmendir! ( Alıntı) kalın sağlıcakla değerli dostlar
