Mustafa Kemal Paşa ile “demiryollarımızın babası” Behiç Erkin Çanakkale Harbinde de bir araya gelmişti. Biri Gelibolu’da cephede, Anafartalar komutanıydı,
öbürü Osmanlı’da demiryollarına atanan ilk 'Demiryolu Askeri Hat Komiseri'. Biri cephede taarruzu değil ölmeyi emrediyordu, öbürü de onlar ölünceye kadar geçecek olan zaman zarfında takviye kuvvetleri yetiştirmeye çalışıyordu cephelere.
Ve Millî Mücadele yılları…
Behiç Bey Anadolu’ya geçmiştir, Bursa’da İsmet İnönü’den bir telgraf alır. "Anadolu’ya geçtiğinin mutlu haberini aldık. Mustafa Kemal derhal Ankara’ya gelmenizi istiyor.” Behiç Bey Ankara’ya vardığında iki teklifle karşılaşır. İsmet İnönü, kendisine Genelkurmay İkinci Başkanlığı’nı önerirken, Fazıl Paşa da demiryollarının başına geçmesini ister.
Konuyu konuşmak için Mustafa Kemal’in yanına çıkan Behiç Bey’e Başkomutan, şu ünlü sözünü söyler: “Behiç Bey, ben cephede ne yapılacağını çok iyi biliyorum, fakat ordumuzu cepheye taşımayı nasıl başaracağımızı bilmiyorum. Zamanında sahip olduğunuz tecrübelerden bunu sizin başarabileceğinizi biliyorum. Sizin demiryollarının başına geçmenizi isterim. Varoluş savaşımızda ancak bu şekilde başarılı olabiliriz”.
Behiç Bey, görevi kabul eder.
Bağımsızlık savaşı boyunca, Büyük Taarruz dahil olmak üzere cepheye asker sevkiyatı Behiç Bey tarafından mükemmel şekilde gerçekleştirilir.
KISSADAN HİSSE: Atatürk diyor ki: “Benim gözümde hiçbir şey yoktur; ben yalnız liyakat âşığıyım.” Bırakalım bir an için o ancak ciltlere sığan her türden öğüt ve tavsiyelerini, onun yalnızca bu sözünün gereği yerine getirilmiş olsaydı, Aksaray bugün bambaşka bir Aksaray, Türkiye’nin en güçlü, en mutlu ve zengin, en imrenilen şehirlerinden biri olurdu.
İşte liyakatın başarıdaki önemi .!
