Gün oldu Yavuz adlı süvari gibi,
Volga kıyılarından Tuna’ya,
Gün oldu Asya üzerinden Anadolu’ya,
Koşturup durdum aynı kubbe altında.
Kimi zaman bir kılıcın ardında,
Kimi zaman bir kalkanın ardında.
Zamana binip dolaştım, Aynı kubbe altında.
Çoğu gün nal seslerini duydum;
Yavuz’un, Fatih’in, Ve Allah dediklerini duydum:
Yıldırım ordularının...
Eyüp Sultan’dan Mısır’a,
Ulaşmak istediğim büyük cihanda,
Ezan seslerini duydum minarelerden.
Duydum ve gördüm, Sinan’ı Ayasofya’yı.
Ve Tabyalarda katliamı,
Taş ambarlarda insan yakanları,
Ve inadına; Buram buram sevgi saçan ocakları gördüm.
Gördüm nihayet, Vahşeti ve sevgiyi birlikte gördüm.
Kimi gün top sesleriyle, Kimi gün nal sesleriyle,
Kimi gün de çan sesleriyle uyandım.
Gördüm nihayet: Ben Anadolu’yum.
Yıldırım gibi ölüme koşanları,
Tilki gibi kümesten kaçanları,
Çanakkale’de, Akdeniz’de,
Şark Cephesi’nde,
Kahramanca vatan uğruna,
Topyekün ölüme koşanları gördüm.
Gördüm: Ben Anadolu’yum...
