Her gün sabah çok erkenden kalkardı,
Saçkı ile ocak tandır yakardı,
Öğün pişirirdi ekmek yapardı,
O perişan Anadolu kadını.
Tezek yakar idi bilmezdi kömür,
Un eler yoğurur elleri hamur,
Bahçeyi sulardı ayağı çamur,
O perişan Anadolu kadını.
Kuzu emişdirir inek sağardı,
Bulgur kaynatırdı yarma düverdi,
Ekin işlenirken yığın yığardı,
O perişan Anadolu kadını.
Zamanını geçirmezdi boşuna
Azzık götürürdü yayan eşine
Çocuklar ağlayıp düşer peşine
O perişan Anadolu kadını
Kendi diker gömleğini fistanı,
Çapalardı sebze ile bostanı,
Burçak yolar tarla idi meskeni,
O perişan Anadolu kadını
Astap yıkar sodayınan kilinen,
Tokaşlayıp sıkar idi elinen,
Kap sürerdi ince kumnan külünen,
O perişan Anadolu kadını.
Kaymak ile tarhanayı sererdi,
Sebze kuruturdu turşu kurardı,
Pekmez kaynatırdı bağa girerdi,
O perişan Anadolu kadını.
Süpürür harmanı kesmikle saman,
Badas eler üstü başı toz duman,
Hiç boş durmaz çalışırdı her zaman,
O perişan Anadolu kadını.
Gelinlik elbisesi kutnunun hası,
Al duvak altında püsküllü fesi,
Yelek boyar takar ciyaydı süsü,
O perişan Anadolu kadını.
Çalışırken kolcak takar koluna,
Siyili etek şal dolardı beline,
Kına vurur saçlarıynan eline,
O perişan Anadolu kadını.
Çeşme yoktuher kapıda bir kuyu,
Kovaynan çekerdi kuyudan suyu,
Eşki özer içer bilmezdi çayı,
O perişan Anadolu kadını.
Sancı tutup kıvranarak bağırır
Haber salıp komşusunu çağırır
Çocuğunu evde kendi doğurur
O perişan Anadolu kadını.
Bebeğini toprak ile belerdi
Çapıt beze sarıp iple dolardı
Emzik yok ki tülbent ile sulardı
O perişan Anadolu kadını.
İbrahim´im der ki yazdıysam niye
Anaların hakkı ödenmez diye
Bu şiirim kadınlara hediye
O perişan Anadolu kadını.
BEKDİKLİ HALK OZANI
İBRAHİM DÜĞER
KIRŞEHİRKENT KONSEYİ ŞAİR VE YAZARLAR ÇALIŞMA GRUBU
